REFLEKSJE NAD…

Nie chcę być wredny, ale czy nie dostrzegliście różnicy pomiędzy społecznością ludzi wędrujących po górach a tymi wylegującymi się na plaży? Oczywiście uogólniam, też lubię morze, ale to dwie skrajności. Morze reprezentuje inny rodzaj społeczeństwa. Bardziej wyrachowany, walczący o każdy kawałek wolnego piachu, leżący do góry wielkim brzuchem i opijający się piwem. W górach jest inaczej. Góry uczą pokory, zależności od Boga, od innych, z którymi się wspinasz lub po prostu wędrujesz. W górach masz odrobinę samotności. Zostajesz sam na sam ze swoimi zmaganiami i słabościami. Mówią one do ciebie cały czas, prowadzą debatę, czy iść dalej czy zrezygnować. Zaczynasz myśleć o życiu, o tym, ile jest ono warte i czego w nim poszukujesz. Piszą, że szlak, po którym idziemy to droga na najwyższy w Polsce szczyt, ale zarazem jest on najłatwiejszy. Nawet dziecko da sobie radę. Fakt nie jest skomplikowany, ale stromy i powiedziałbym miejscami niebezpieczny. W górach, na wysokości, zawsze ścierasz się z zagrożeniem, wypadkiem, kontuzją, czy nawet śmiercią. Zła ocena sytuacji, poślizgnięcie się, zachwianie, utrata równowagi — wszystko to, nawet najmniejszy błąd, może skutkować przykrymi konsekwencjami. Wystarczy tylko głową uderzyć o twardą skałę i już po tobie. Dlatego góry uczą szacunku do daru życia, do drugiego człowieka. Społeczność górska kibicuje, bo wie, ile kosztują każdego te zmagania. Nie walczy o skrawek ziemi, ale ci ją daje i, mówi: Idź wyżej, idź dalej, zobacz więcej, podziwiaj, warto! Uczy szacunku do przyrody, harmonii z potęgą i wielkością natury. Wszyscy na ten czas stajemy się jakąś formą rodziny. Pozdrawiamy się, wspieramy się, uczymy wzajemnego szacunku i to od najmłodszych lat. Niestety, nie zaobserwowałem tego w społeczności nadmorskiej. Tam mam wrażenie liczy się JA, MNIE, MÓJ — indywidualizm. A ty mnie nie obchodzisz. I tyle.
Jak wygląda podóżowanie w pandemiii? A w ogóle jest jakiś wirus? Przez chwilę zadawałem sobie to pytanie. Pewnie jest, ale o jego inteligencji świadczy to, że rozumie nas, ludzi. Rozpoczął się okres wakacyjny i dał sobie spokój. Też wziął urlop. Tak mi to wygląda. Żyję obecnie w Niemczech i ostatnie dziewięć miesięcy, to całkowity lockdown, wszystkie sklepy, galerie z wyjątkiem spożywczych i aptek, drogerii i stacji benzynowych pozamykane. Wyznaczone strefy noszenia masek w otwartych przestrzeniach, godzina policyjna. Wirus szaleje! Jesteśmy zamknięci, nic nie da się zrobić. Tylko dom — praca, praca — dom. I nagle 1. czerwca, wszystko otwarte, restauracje, Euro pełną parą — wirus na wakacjach. Z dnia na dzień. Fajnie, w końcu trochę normalności. A wjazd do Polski to już całkowite osłupienie. Czy tu kiedykolwiek była jakaś pandemia? Być może. Na każdych drzwiach sklepowych naklejka z informacją: Wejście tylko z zakrytą twarzą. A w środku to już inna bajka. Nikt nie ma maski, nawet personel. No może jedna osoba, która chroni brodę albo po prostu wyskoczył jej pryszcz i chciała go sobie zakryć. Wszedłem w masce zgodnie z informacją na drzwiach i wyglądałem co najmniej jak kosmita. Totalny luz blues — nie do pomyślenia w Niemczech. Konkluzja: fajnie, że mamy tak życzliwego wirusa, który dał nam podróżować w wakacje.
I ostatnia myśl. Jeśli świat wydaje ci się beznadziejny, jeśli myślisz, że już nie chce ci się żyć i masz tego wszystkiego dość, weź sobie urlop. Czas spędzony w izolacji wysysa z nas soki żywotne. Wprowadza w apatię i stan beznadziejności. Ale kiedy zmieniasz otoczenie, zmienia się też perspektywa. Jeden z moich przyjaciół, z którymi się spotkałem w górach, powiedział: “Dobrze było się z wami spotkać i zobaczyć, że ze swoimi myślami, problemami, zmaganiami nie jestem sam.”
Piękna myśl. Dobrze było się spotkać, dobrze jest rozmawiać, debatować, a nawet się sprzeczać, bo jesteśmy tak stworzeni, by mieć interakcję z drugim człowiekiem. Potrzebujemy tego dla zdrowia psychicznego. I nie możemy się dać zwariować. Zdrowie fizyczne jest ważne, ale jeśli stracisz zdrowie psychiczne, to będziesz też chorować fizycznie. Spotkania z ludźmi i rozmowy z nimi pozwoliły mi zadbać o higienę własnego umysłu i na nowo odzyskać siły i radość z życia. Podróżujcie, zwiedzajcie i odwiedzajcie starych znajomych póki można!
Bądźcie zdrowi! Wracam po przerwie.