ZMAGANIA ADAMA [V]

To nic. Zaakceptowałeś to. To było jedyne wyjście. Praca, której nie lubiłeś, piwo przynoszące gorycz i puste rozmowy o sprawach dla ciebie zupełnie nieistotnych, pustych i trywialnych. Śmiałeś się i zgrywałeś, bo tak było trzeba. “Taki jest ten świat” — tłumaczyłeś sobie. “Dlaczego taki jestem?” — pytałeś, błądząc i nie mogąc znaleźć drogi do wyjścia. “Dziwak, odmieniec, fajtłapa” — wmawiałeś sobie. Zresztą, przecież w rzeczy samej nim byłeś. Nigdy nie słyszałeś od swoich bliskich nic innego. A jednak było coś, co sprawiało, że życie wydawało się czymś niezwykłym. Było to coś, czym nie mogłeś się z nikim podzielić, by nie narazić się na dodatkową kpinę. Widziałeś to, czego inni nie dostrzegali. Czułeś to, czego inni nie doznawali. Doświadczałeś chwil, kiedy inni je tylko przeżywali. Jednak było to niczym. Niczym wartościowym. Byłeś tylko zwykłym odmieńcem. Lecz pewnego dnia to się zmieniło. I to zmieniło twoje spojrzenie na wszystko. Pokazało, że istnieje droga wyjścia z pułapki, w której tkwiłeś. Na swojej drodze spotkałeś go — człowieka niezwykłego. Tak bardzo różnił się od tych wszystkich jednowymiarowych istot, które cię otaczały. Potrafił dostrzec to, co ty widziałeś — dodatkowe wymiary. Był ponadprzeciętny, mądry, wnikliwy i ciekawy świata. Pojmował rzeczy, stany, myśli nie tylko liniowo, ale też rzucone przez peryskop życia. Bycie z nim sprawiało ci radość, teraz wreszcie czułeś, że masz powietrze w płucach, chęć do wstawania, podziwiania tego, co wspaniałe: rozgwieżdżonego nieba, milionów dmuchawców unoszących się w powietrzu, czy kunsztowi inżynierii konstrukcyjnej zwinnie utkanej przez pająka krzyżaka, a połyskującej rosą o wschodzie słońca, gdy wszystko powstaje do kolejnego wspaniałego dnia życia.